Co ma wspólnego żaba z bocianem?

Pytanie prawie jak z powszechnego testu inteligencji, bo i cóż może łączyć na pierwszy rzut oka płaza i ptaka, dwa zgoła tak różne stwory. No może to, że żyją, oddychają, muszą coś jeść, możemy sobie na nie popatrzeć i doświadczyć ich obecności zwłaszcza spokojną letnią porą... A cała reszta cech raczej ich różni: wygląd, miejsce w łańcuchu pokarmowym, role jakie odgrywają w żartach i bajkach, nawet sposób w jaki mają możliwość postrzegać świat.

Taka żaba to skacze, skrzeczy, wyłapuje muchy, rechocze czy też kumka, głównie na wiele głosów, zwykle przy okazji różnych zbiorników wodnych, no i pomaga okazywać uczucia pierwszej młodzieńczej miłości (przynajmniej kiedyś tak było). Ponadto często zielona nie jest i zwykle ma mało przyjemny wyraz pyszczka, a o zmianie w księcia nawet nie ma co marzyć. Poza tym, czy jest mała czy duża, to zbyt dużego wglądu w otoczenie to ona nie ma. Spojrzy tyle o ile przed siebie i całkiem sporo po bokach, ale nikt tam na górze nie pomyślał, że wśród żab byłaby dużo większa przeżywalność, gdyby mogły one spojrzeć w górę, zobaczyć więcej, chociażby tego bociana, który obrał ją sobie na przekąskę.

A bocian to zupełnie coś innego. Bocian dostojny jest, dużo widzi, umie latać, co jest jego niezaprzeczalną zaletą. Bociany są ładne po prostu, a te przesądne konotacje dotyczące płodności powodują, że trzeba o niego dbać i starać się aby żyło mu się dobrze w naszych okolicach.

Żaba wypada w każdej dziedzinie gorzej i myślę sobie, że musi się czuć z tym źle i być smutna, samotna i przestraszona. W świecie żaby, każde źdźbło trawy wydaje się być wielkim żołnierzem stojącym na straży czegoś wielkiego i na pewno strasznego, bo nieznanego. Żaba czując oddech niebezpieczeństwa na swoich porowatych pleckach zamiera w bezruchu, bo co jej pozostaje, jak nie czekać w nadziei, że to minie, że potem będzie już tylko lepiej, że przetrwa. W sumie to nawet nie wie, czy to faktycznie jest zagrożenie bo widzi wszystko z możliwie najbliższego bliska. I boi się wszystkiego co nieznane, nowe, niezapowiedziane, bo nie wie, co i jak będzie dalej. Każdą sytuację przeżywa w maksymalnym strachu, licząc się z tym, że to może być jej koniec. Ona walczy o przeżycie. Trudno jej nadać sens zdarzeniom jakie ją dotykają i nie ma dystansu do swoich doświadczeń, bo jest zbyt blisko żeby się zastanawiać, ona musi działać żeby przetrwać.

A bocian...ten to ma luz...lata sobie tu i tam, patrzy na wszystko z góry.. ten to ma dystans. Nawet jak ląduje to może oglądać przestrzeń wokół siebie i nad sobą, nawet jeśli coś mu zagraża to jest on w stanie zobaczyć to z dużej odległości, ocenić kierunek, stopień zagrożenia i prawdopodobieństwo jego wystąpienia. On wie co go może czekać za chwilę, on ma czas żeby zadecydować, czy będzie reagować czy nie. On widzi, że po tym jednym zdarzeniu idą kolejne, gorsze bądź lepsze i może się na nie przygotować. Ma dosyć szeroką perspektywę, dzięki czemu ma wybór, ma większe możliwości. I co z tego, że może przez to mniej czuje lub mniej doświadcza przecież jest dzięki temu bardziej bezpieczny.

Każdy przecież ponosi jakieś koszty swoich wyborów... o ile są zachowawcze i sztywne, niezmienne niezależnie od okoliczności. Bo przecież mogę być jak żaba – podejść możliwie blisko, spojrzeć niemalże przez lupę, spróbować rozłożyć na czynniki pierwsze każde zdarzenie, każdy problem. Mogę też skorzystać z umiejętności bociana i spojrzeć z dystansem, całościowo, aby ocenić faktyczne znaczenie, dla mojego życia, bycia i dobrostanu.

Bo czasem im bliżej podejdziesz tym mniej możesz zrozumieć, a im bardziej się oddalisz tym mniej możesz poczuć...