niedziela, 31 sierpnia 2014

Ja, ekspert.

Jestem ekspertem. Znam się na byciu kobietą. Wiem jak być pracownikiem, członkiem rodziny, koleżanką, powierniczką, profesjonalistą. Jestem ekspertem w byciu sobą.

Każdy z nas jest ekspertem od własnego życia, Posiadaczem własnych wytycznych, zasad i norm. Tak pokrótce, część z nich to nauka pochodząca z kręgu kulturowego, społeczności, rodziny, reszta to własne doświadczenia.
Całość tworzy bagaż, z którego wyjmowane są mądrości pomagające poradzić sobie z trudnościami napotykanymi na co dzień. Takie zaplecze samowystarczalności.

Czasem jednak przychodzą trudności, z którymi nie można poradzić sobie w pojedynkę, kiedy cała ekspercka wiedza nie wystarcza, kiedy wszystko co wiem, potrafię i przeżyłam to za mało.
Kiedy muszę podzielić się problemem z kimś innym.
Kiedy muszę poszukać, poprosić, skorzystać z pomocy innych... Ja, ekspert.

To trudne. Trudno ''ekspertowi od własnego życia'' przyznać się do słabości, do braku wystarczającej wiedzy. A gdy już to zrobi, to często musi jeszcze zmagać się z wyrzutami sumienia, jakby innych problemów było mało...

Każda trudność czegoś uczy, zwłaszcza jeśli efektem końcowym jest danie sobie przyzwolenia na skorzystanie z czyjejś pomocy. Przyzwolenia na bycie ''uczniem własnego życia'', nie ekspertem.

środa, 27 sierpnia 2014

# 1

Początki zawsze są trudne.


Niby jest zamysł, pomysł, plan, harmonogram, ale gdzieś tam między wierszami kryje się zwykle jakaś trudność, czasem obawa, przed tym co będzie dalej...

Początek często też związany jest ze zmianą, mniejszą lub większą, zauważalną bądź nie, ale jednak.

Czasem zmiany przychodzą niezauważenie... ot i jest.

Dopiero spoglądając w przeszłość, można dostrzec kiedy się zaczęła. W czasie realnym, doświadczając jej efektów można podać refleksji podjęte działanie.

W innych sytuacjach z kolei plan zmiany jest autorski. Samodzielne kreowanie zmiany, jest może trochę trudniejsze, większa świadomość sytuacji powoduje, pojawienie się całej palety emocji. Można w takiej sytuacji odczuwać przymus zrobienia czegoś, pójścia do przodu, a obok tego obawy przed nowym, czasem przed wyobrażoną sobie porażką. I zastanawiać się... zaczynać czy nie?

Ryzykować, próbować czy zostawić wszystko po staremu (po znanemu staremu).

Rozważając to jest się w sumie już u progu zmian.
To jakby metaforycznie zaglądać do środka nowego, stojąc jeszcze stabilnie w dobrze znanym dotychczasowym.

I tylko od własnej samodzielnej decyzji zależy gdzie poniosą nas nogi...



Czy odważysz się marzyć....?